"Bence bu yazdıklarının bir anlamı, faydası yok." dedi. "Yazmaya çaba göstermek yerine dinle, etrafında olup bitenlere bak, hayatın gerçek yüzü ile karşılaş, insanları anlamaya çalış, nasıl olsa bunları yaparken yazmaya vaktin kalmayacak." diye devam etti.
"Yazı yazmak" demiş E.L.Doctorow, "geceleyin araba sürmeye benzer. Önünüzü sadece size farların gösterdiği yere kadar görebilirsiniz; ama bu suretle seyahatin tamamına erersiniz." Bu sözü düşündüm yukarıda söylenenlerin, sitemlerin ardından. Düşünüyorum.
Hâlâ umut var olduğumu söylemek mecburiyetinde olduğum için mi yazıyorum? Söylediklerimi okuyacak birini bulup sözlerimi kıymetli kılmak olamaz mı arzum? Ya da bildiğim damla kadar bir şeyleri insanların istifadesine sunmak niyeti taşıyamaz mıyım? Düşünüyorum.
Bir imkân olarak görmek mecburiyetindeyim yazmayı, anlamayı. Ne görmek istiyor gözlerim? Birlikte görmeyi dilediğim gözler benimle buradalar mı? Anladı ve kapandı ise benimle olan gözlerin hesabı, yazanın, benim nedir derdi/m meramı/m? Düşünüyorum.
Hak veriyorum. Sonuna kadar katılıyorum yukardaki sözleri söyleyen, eleştirileri yönelten arkadaşıma. Mana anlaşılınca kelam da yazı da anlamsızlaşıyor. Eser müessirden eksik kalıyor. Haklısın diyorum. Dönüyor: "Bırakıyorsun demek artık yazmayı?"
Düşünüyorum.
"Bırakmayı düşünüyorsun artık?"
Bir sonraki yazımın başlığı ne olacak. Düşünüyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder