Olmaz Sabah; Dinmez Acı!

İstediğim, büyüttüğüm içimde, olmadı.

Beceremedim vaktinde, arzu ettiklerimin bir çoğunu.

Olmadı sabah, olsun istediğimde.

Dinmedi acı, dinmesi gerektiğinde.

İlmek ilmek nasıl örüldüyse örülen,

Bu kadar örgü giydim, giydirildim bir günde.

Bin parça,

Liğme liğme.

“Acımaktan bir zamansın ki…” diyordu bir şair,

Belleğimde.

“Acımaktan bir zamansın ki bazan susarsın,

Çocuklar büyükler gibi konuşur sefaletten.”

Elimi uzatmak imkanı istiyordum,

Güçlü ve kuvvetli olmak.

Sığınanlara kucak,

Açacak.

“Yıkılma Sakın” diyen  şair neyi görmüştü,

Ne kadar tatmıştı acıyı,

Ne kadar sağlamdı, güçlüydü?

Olmadı sabah, olsun istediğimde.

Dinmedi acı, dinmesi gerektiğinde.

Gözyaşını gördüm hasılı,

Göz yaşını döken kişinin, kanayan yarayı;

Sardığını.

Öptüğünü yaradan,

Yaradan görür elbette,

Öpeni yaradan.