İnsan menzile varamamışlıkla mukadderdir.
Her ne ise amacımız hayat sahnesinde, ona ulaşamayacağız. Ulaşmak istediğimiz batıl yahut hak ne ise, arzumuz yarım kalacak, menzilimiz kendisine ulaşamayan, kendisini arzulayan tarihteki tüm kaderdaşlarımız gibi bizi de yazacak. Yazılmak güzeldir!
İnsan arar, bulur sonra aradığını ve asıl aradığının daha fazlası olduğunu anlar. Daha fazlasını arar, yine bulur ve ulaşır emellerine; ama asıl istediği buda değildir.
En fazlasını ister insan. Ulaşamayacağız en fazlasına hiçbir zaman!
Nereye kadar sürer arayış, nihai noktası nedir arzunun; bir görüşe göre "dünyaya fırlatılmış olan insan" acı menşeili midir bilinmez.
Madem varamayacağız ve madem acı çekeceğiz daima, öyleyse bırakalım yaşamı öyle mi? Evet belki acılar ve serzenişler var dünyada, evet belki mutlu değil tüm insanlar ve insanlar gerçekten, kendi özlerine uzak bir yaşam sürmekteler an itibarı ile; fakat bunlar bizim yaşamdan ümit kesmemiz için, bırakmamız için yaşamayı yeterli sebepler midir? Değildir elbette!
Yaşamanın anlamını ölüm cezasına çarptırılmış bir mahkumun dilinden şu şekilde anlatıyor yazar:
Ölüm cezasına çarptırılmış Raskolnikov, yeniden yürümeye başladı. Bir yandan da sehpaya çıkmadan önce şöyle söylüyor, ya da düşünüyordu: "Acaba nerede okumuştum?"
''Yüksek bir yerde, bir kayanın üzerinde ancak iki ayağımı koyabileceğim kadar daracık bir yerde yaşayacak olsaydım, dört bir yanım uçurumlarla, okyanuslarla çevrili olsaydı, fırtınalar, zifiri karanlık olsaydı her yanım, kimsecikler olmasaydı yanımda, o daracık yerde öylece bir ömür, binlerce yıl, sonsuza dek yaşamak isterdim! Yaşayabilsem,yalnızca yaşayabilsem, yaşayabilsem! Nasıl olursa olsun, yaşasam![1]
Acısıyla tatlısıyla içinde bulunduğu dünyayı benimsemiş ve asla ayrılmak istememekte insan! Öte yandan bu dünyada istediklerinin tam manasıyla gerçekleşmeyeceğinin de bilincinde.
Her Çağda İs’ler İçinde Olan İnsan, her zaman daha iyiye ulaşma arzusunda, hakikatten daha fazla pay alma amacında, elindekilerle yetinme yerine bir üsttekinde gözü bulunur durumda. Ama ona asla ulaşamamaktatır. Menzile varamamışlıkla mukadderdir insan.
[1] Dostoyevski, Suç ve Ceza, sy:83, çev:Mazlum Beyhan, Türkiye İş Bankası Yayınları, İstanbul, 2012
Yorumlar
Yorum Gönder